Review "Only Lovers Left Alive" met Tilda Swinton en Tom Hiddleston (Jim Jarmusch)

De nieuwe film van Jim Jarmusch is niet voor iedereen weggelegd. Als je Jarmusch niet kent en een klassieke vampieren film verwacht dan zul je (waarschijnlijk) teleurgesteld huiswaarts keren. Als je eerder films van hem hebt gezien (Broken Flowers, Ghost Dog, Coffee & Cigarettes) en deze hebt kunnen waarderen dan schuilt in deze nieuwe film een pareltje.

Hoe leven duizend jaar oude zielen? Wat zou hen bezig houden? De film gaat over het vampieren stel Adam en Eve maar is zeker geen vampieren film. Het gaat over de psychologie van mensen die zich buiten de maatschappij wanen. Adam leeft het leven van een geïsoleerde muzikant en moet voor zijn wekelijkse portie bloed verkleed als arts naar het plaatselijk ziekenhuis. Hij is moe en verslagen, al zijn helden zijn dood en de "zombies" -zoals ze normale mensen noemen- lijkt het aardig te lukken de boel naar de verdoemenis te helpen. Zelfs hun bloed is nauwelijks meer te drinken omdat ze zichzelf vergiftigen.

Ik was eerder al onder de indruk van de "Coffee & Cigarettes" (met o.a. Tom Waits en Bill Murray)  een serie korte films die zich afspelen in een bar. Waarin weinig gebeurt maar wat hem altijd fantastisch lukt is om een sfeer neer te zetten en de kijkers helemaal te laten verdrinken in de omgeving die hij creëert.

In "Only Lovers Left Alive" lukt dit ook weer subliem. Het is een film waarin weinig gebeurt, en het aantal locaties is op één hand te tellen. De sfeer en stemming pakken je door het subtiele en prachtige spel van Tilda Swinton en Tom Hiddleston. Je wordt compleet deelgenoot van hun wereld. Hoe moet het voelen om duizenden jaren oud te worden en alles mee te maken. Nou, zo dus ongeveer!
Er zit een heel laag tempo in de film en er gebeurt weinig maar je raakt gegrepen door die wereld en de "realiteit" van het vampier zijn. De manier waarop ze over gewone mensen praten als zombies en hoe ze de aarde om zeep helpen is grappig en pijnlijk tegelijk.

Het is een vage en trage film maar als je er eenmaal in zit wil je dat hij niet meer stopt. De beelden en prachtige kleuren maken het af. Een genot om naar te kijken! Hier alvast een trailer:

Mijn beste Philip Seymour Hoffman films!

Vandaag het treurige nieuws dat Philip Seymour Hoffman op 46 -jarige leeftijd is overleden. Ik ben een groot fan van hem en heb bijna al zijn films gezien. O.K. ik heb sowieso wel erg veel films gezien en toevallig ook veel waar hij een grote of kleine rol in speelt.

Philip Seymour Hoffman (1967 - 2014)

Ik vind zijn veelzijdigheid bijzonder, hij heeft een hele zachte kant en kan zeer innemend overkomen. Zoals bijvoorbeeld zijn rol als de homoseksuele schrijver in Capote. Maar hij kon ook de ultieme vieze man zijn daarbij geholpen door zijn "sleazy" uiterlijk want laten we eerlijk zijn, hij was niet moeders mooiste.

Ik wil toch even een aantal films in een lijstje zetten die je gezien zou moeten hebben en die mede door hem de moeite waard zijn, soms als bijrol en soms als hoofdrol.

The Big Lebowski (1998) (bijrol als personal assistent van Brandt, de weldoener / miljonair die later door de mand valt. Een klein rolletje maar in een grote film)

Capote (2005) de film waarmee hij een Oscar won, need I say more?!

Happiness (1998) wederom een grote rol als een ultieme smeerlap die zwetend en rukkend door het leven gaat. Een film en rol om welhaast onpasselijk van te worden zo magnifiek en onbeschaamd zet hij zijn personage "Allen" neer.

The Boat that Rocked (2009) Klein rolletje als (Amerikaanse) radio DJ op een Engelse piratenzender-boot.

Punch Drunk Love (Adam Sandler, 2002) geweldige rol voor Adam Sandler in een geniale film en een klein maar niet onbelangrijk bijrolletje voor Seymour Hoffman. Check deze scene!!!!

Een compilatie van (bijna) alle films waar hij in zat:

En de niet te missen film Happiness (1998)

Film Review: "Inside Llewyn Davis" met Oscar Isaac (Coen Brothers 2014) gezien 21 jan.

Een hele mooie kleine film. En dan bedoel ik niet qua budget maar qua thematiek, en ik houd van kleine films. Films die het alledaagse leven laten zien vandaar mijn voorliefde voor Woody Allens werk (met name de oudere titels) en de Coen Brothers natuurlijk!

Een kleine film dus die gaat over een folkzanger die worstelt om van zijn liedjes te kunnen leven, geen huis heeft maar daardoor wel van alles meemaakt. Het lijkt alsof de hele wereld tegen hem is, iedereen blaft hem af en als je denkt dat het niet erger kan... jawel komt er nog een ramp bij (bijvoorbeeld als John Goodman opeens als jazzmuzikant voorbijkomt, smullen geblazen).

Het leuke aan kleine films vind ik dat de spanning in hele kleine dingen gaat zitten. Zo is daar steeds de kat en de dreiging dat hij weg zal lopen. Op de een of andere manier werkt dat heel erg goed ook omdat het komisch is: bijv. de steeds terugkerende blikken van medereizigers in de metro als ze de man met de kat zien.

Het knappe aan de film is hoe ze het voortkabbelende verhaal aan het einde perfect rond maken. Als kijker hoop je op een klein succesje voor de straatarme muzikant maar wat eigenlijk nog veel mooier is, is dat de film eindigt waar hij begon. En je als kijker moet nagaan waar de flashback begonnen is, een hele knappe "truck" die perfect bij de film past.

En dan is daar natuurlijk nog de kat, het enige hoopgevende element in de film, die komt uiteindelijk op zijn pootjes terecht.

Complimenten moeten naast het knappe regie werk gaan naar de hoofdrol speler Oscar Isaac die de rol naturel en zeer geloofwaardig vertolkt. Grappig bijrolletje voor Justin Timberlake die zich zelf speelt maar dan 30 jaar eerder, leuke knipoog. Dan nog mijn eindoordeel een dikke vette 8! Gaat dat zien!

 

EN hier nog de officiële trailer!